Verslag Vierdaagse Sponsorloop 2014 voor de NSVL door Ruud van Gisteren

Nét voor de 98^e Vierdaagse – op 10 juli 2014 – ben ik opa geworden van Mirte Vermeij. Zij is de dochter van Kiki Küppers en Michel Vermeij! Wat een prachtig cadeau! Op 59 jarige leeftijd heb ik mijn eerste kleinkind gekregen! Ik ben Opa geworden!

Vanaf april 2013 heb ik nu zo’n 1.000 km getraind, eerst om de tocht naar Santiago de Compostela te kunnen ondernemen samen met mijn vrouw Nelleke. En toen dat prima lukte, dacht ik: dan moet ik als geboren Nijmegenaar ook de Vierdaagse kunnen halen! Alhoewel: 4×40 km in vier dagen, is wel een héél eind wandelen.

Dag 1 van Elst

Al bij de start vanaf De Wedren in Nijmegen was ik overdonderd door emoties. Hier komen de vroege ‘wandelaars’ en de late ‘stappers’ elkaar dagelijks tegen. Na afloop van het nachtelijk leven vormden de talrijke jongeren een joelende menigte, die de uitgeslapen wandelaars enorm hebben aangemoedigd! Wat was dat een warm onthaal aan het begin van de Vierdaagse. En die hartelijkheid van de mensen vanaf de eerste dag is al die dagen gebleven!

Bij het vertrek over de Waalbrug heb ik genoten van de prachtige zonsopgang. De dag van Elst was nog niet zo zwaar, want zo’n afstand lopen had ik bij de training ook al diverse malen ervaren. De binnenkomst in Nijmegen op de eerste dag – vooral op het sfeervolle en overdekte Faberplein – was een mooie voorbode van hoe het vrijdag zou worden op de Via Gladiola. Het lopen ging uitstekend deze dag en ik was door de vroege start ook al vlot binnen. Terug gekomen op De Wedren trakteerde ik mezelf elke dag op een lekker kopje ‘echte’ koffie van Albron.

Dag 2 van Wijchen

Op de tweede dag ging de route naar Wijchen en daarom vertrokken de wandelaars over de Prins Bernhardstraat ben de Coehoornstraat naar het zuiden. Die doorkomst door de Nijmeegse wijk Altrade raakte me enorm: het was immers míjn oude wijk van vroeger, waar ik opgegroeid ben. Met mijn nieuwe status van Opa kreeg ik het nu toch wel even te kwaad. Ik zag een nieuwe generatie jonge mensen wonen in ‘onze’ huizen van toen. Ik was onze vertrouwde kapper en de winkel van de sleutelspecialist kwijt en niet te vergeten de buren in de Coehoornstraat, waar ik altijd op woensdagmiddag televisie mocht kijken. Oef… Maar ja, zo gaat het in het leven en gelukkig waren er nu ook erg enthousiaste mensen in deze straten. Aan het eind van dag was er weer zo’n heerlijk kopje koffie op De Wedren, het aardige meisje bij de cateringtent herkende mij nog van gisteren. Ik ontdekte deze dag ook een stand van Perskindol, waar ze de benen van de wandelaars voorzagen van die heerlijke verkoelende spray. De opstelling was heel bijzonder: met twee personen werd in stereo gespoten, zodat de rij wachtende lopers snel zou slinken. Dat spuiten door het team van Perskindol bracht mij op het idee om er een selfie van te maken. Die foto heb ik op de site van De Gelderlander geplaatst: ‘mijn ultieme Vierdaagsegevoel’! De wandeling leverde vandaag geen problemen voor me op, maar een te grote sok zorgde helaas wel voor een kleine blaar bovenop mijn rechter grote teen. Daarmee ben ik ’s avonds in Malden naar het Rode Kruis gegaan, waar zuster Kiki dit jaar jammer genoeg zelf dit jaar niet bij kon zijn. Mijn teen werd netjes ingetaped en zo kon ik zonder pijn verder lopen.

Dag 3 van Groesbeek

De eerste kilometer wandelde ik weer met een brok in de keel door mijn vroegere woonwijk Altrade. In Malden ontmoette ik Harm Edens van Omroep Gelderland: wat is hij een fantastisch verslaggever! Hij is geweldig goed in staat om de gevoelens en emoties van de wandelaars over het voetlicht te brengen en fenomenaal zoals hij met kwinkslagen de interviews afneemt. Dit wat het moment om hem persoonlijk te complimenteren met zijn werk als vaste verslaggever van de Vierdaagse, wat hij zeer op prijs stelde. Het lopen ging goed en de benen en voeten begonnen eraan te wennen. Van Malden tot aan Plasmolen heb ik een erg fijn gesprek gehad met een toevallige wandelaar. Het gesprek begon naar aanleiding van mijn flyer die ik op een stok aan mijn rugzak had gemaakt over mijn sponsorloop voor de NSVL. Heel fijn om tijdens deze wandeltocht in gesprek te komen met gelijkgestemden. We spraken honderduit over de dingen die écht belangrijk zijn in het leven. Dit gesprek was een van de mooie cadeautjes van meedoen aan de Vierdaagse. Gelukkig waren de eerste 20 kilometer van deze dag daardoor gauw voorbij, want de tape aan mijn grote teen begon los te laten en irriteerde de teen ernaast. In Groesbeek hebben de oud-Commando’s in hun EHBO-tent mijn voet daarom weer behandeld en zo kon ik prima aan de Zevenheuvelenweg beginnen. Op mijn telefoon zag ik aan het slot van de route van deze dag een SMS-je van mijn dochter Annemiek, dat zij samen met mijn zoon Diederik in Nijmegen langs de weg stonden om mij op te wachten. Erg fijn! Daarna kwam de doorkomst aan de Groesbeeksedwarsweg: het werd weer een emotioneel moment toen ik met verbroederende muziek werd onthaald voor de winkel van onze oude slager. De hele buurt had zich in rode kleding gestoken en er was een geweldige saamhorigheid! Weer een brok in de keel! ’s Avonds toch nog een keer naar het Rode Kruis in Malden geweest om voor de laatste dag mijn voeten te laten afplakken. Ik liep op wolken weer de deur uit en heb daarna mijn voeten niet meer gevoeld.

De dag 4 van Cuijk

Ik voel me sinds deze maand wel ouder geworden als de nieuwe generatie onder mij me voor de derde keer deze week uitzwaait. Door de training vanaf april 2013, de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella, en de training vanaf januari 2014 valt het met de wandelpijn allemaal heel erg mee deze Vierdaagseweek. Ik heb gemerkt dat de pijntjes na 10 km er al zijn, maar dat ze na 20, 30, 40 km niet erger meer worden… Dat heeft me op de been gehouden als ik weer eens een dipje had vanwege mijn pijnlijke kuiten. Gelukkig heb ik geen scheenbeenproblemen gehad en ik heb ook geen blaren op mijn voetzolen gehad, vermoedelijk vanwege de goede training.

Verrassend was de serene rust onder de wandelaars op de dijk van Overasselt naar Heumen. Als een gekleurd lint trokken de wandelaars door de prachtige natuur. Dit deed me heel even denken aan mijn stille pelgrimstocht naar Santiago de Compostela. Onder het viaduct bij de A73 in Cuijk had ik weer zo emotioneel moment. Als een flashmop begon iemand spontaan te zingen: ‘You never walk alone’. Ook al was het de verkeerde toonsoort, door een enthousiaste groep van zo’n 200 wandelaars werd in één tel massaal meegezongen. Wat een prachtige akoestiek in zo’n galmende omgeving. Iedereen deed spontaan mee en daarna stopte het lied weer net zo abrupt. Weer een cadeautje!

Kort na de hartelijke tocht door Cuijk ging de route verder over de imposante militaire pontonbrug van Noord‑Brabant naar Limburg. Vanaf Mook werd het stiller onder de wandelaars en langs de kant, want langzaamaan drong tot de wandelaars door dat er geen muziek meer zou worden gemaakt bij de intocht over de Via Gladiola in verband met de vreselijke vliegtuigramp in de Oekraïne. Een respectvol besluit van de Vierdaagseleiding. Niettemin werden de wandelaars hartelijk onthaald, want er was een flinke prestatie geleverd.

Ik zag Nelleke en Nick aan de kant van de weg. Nelleke vond dat wel erg lastig omdat ze dit jaar zelf niet mee kon lopen. We hebben besloten om vanaf volgend jaar samen de 30 km te gaan lopen. Dat past ook goed bij onze nieuwe status van opa en oma. Zal Mirte ons dan komen inhalen?!

Verderop vlakbij het Keizer Karelplein in Nijmegen werd ik kort voor half vijf verwelkomd door mijn kinderen aan de Via Gladiola. Ik was er erg door ontroerd en heb Diederik, Evelien en Annemiek en natuurlijk Matthijs op de foto gezet die later op Facebook is verschenen. Nog zo’n Vierdaagse cadeautje! En dan de finish om half vijf: na ruim 160 km kon ik mijn eerste Vierdaagsekruisje ophalen op De Wedren! Ongelofelijk trots ben ik dat ik voor het eerst van mijn leven de Nijmeegse Vierdaagse heb gelopen. En niet zo zeer de finish zelf, maar de route, het onderweg zijn en de ontmoetingen vormen voor mij de belangrijkste cadeautjes als herinnering aan deze wandeltocht!